Το ιστορικό
Στις 14 Μαρτίου 2011 και μετά από έφοδο των ΕΚΑΜ στο σπίτι του φίλου της Κωνσταντίνου, η Ηριάννα προσάγεται στη ΓΑΔΑ και αφού οικιοθελώς δίνει DNA αφήνεται ελεύθερη.
18 Νοεμβρίου 2011. Ένας μάρτυρας υποδεικνύει ένα σημείο στην Πολυτεχνειούπολη οπού είναι θαμμένα όπλα. Τα όπλα που βρίσκονται δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πουθενά και ο μάρτυρας παραμένει μέχρι και σήμερα άγνωστος αφού δεν εμφανίζεται ούτε στο δικαστήριο.
11 Ιανουαρίου 2013. Η Ηριάννα συλλαμβάνεται και κατηγορείται ως μέλος της ΣΠΦ με μοναδικό στοιχείο κατηγορίας ένα κακής ποιότητας δείγμα DNA σε έναν από τους γεμιστήρες των όπλων που βρέθηκαν στην Πολυτεχνειούπολη. Μετά από την έρευνα που γίνεται στο σπίτι και το αυτοκίνητο της, δεν βρίσκεται κανένα επιβαρυντικό στοιχείο, έτσι η Ηριάννα αφήνεται ελεύθερη με περιοριστικούς όρους οι οποίοι αργότερα παύουν και αυτοί.
Εν τω μεταξύ ο σύντροφός της Κωνσταντίνος δικάζεται με την κατηγορία ότι αποτελεί μέλος της ΣΠΦ και αθωώνεται αμετάκλητα με πρόταση του εισαγγελέα αφού δεν βρίσκεται κανένα επιβαρυντικό στοιχείο.
Η Ηριάννα συνεχίζει την δικαστική της περιπέτεια, οδηγείται σε δίκη χωρίς να υπάρχουν μάρτυρες κατηγορίας και στην οποία το μοναδικό στοιχείο «ενοχής» είναι το αμφιβόλου ποιότητας δείγμα DNA. Όταν μάλιστα ζητήθηκε η επανεξέταση του δείγματος η απάντηση της αστυνομίας ήταν ότι τελείωσε.
1 Ιουνίου 2017. Σε μια δίκη παρωδία η Ηριάννα καταδικάζεται σε δεκατρία χρόνια κάθειρξη χωρίς ελαφρυντικά, δεν δίνεται αναστολή της ποινής και οδηγείται στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα της Θήβας.
Ο ρόλος της δικαστικής εξουσίας ως μέσο νομιμοποίησης της αδικίας
Διαχρονικά η δικαστική εξουσία, σάρκα από τη σάρκα των εξουσιαστών της κάθε εποχής, αποτέλεσε το καταφύγιο των δυνατών, τιμωρώντας ταυτόχρονα τους αδύνατους και τους εξεγερμένους. Στην ελληνική σύγχρονη ιστορία τα πλέον διαπλεκόμενα συμφέροντα και τα φασιστικά σταγονίδια συγκρότησαν την ανώτερη τάξη του δικαστικού σώματος. Στην πορεία αυτή, αγωνιστές καταδικάστηκαν και λέξεις όπως αναρχικός/η η αντιεξουσιαστής/α δαιμονοποιήθηκαν. Μόνο τα τελευταία χρόνια σύντροφοι καταδικάστηκαν και φυλακίστηκαν με εξοντωτικές ποινές με μηδαμινά αποδεικτικά στοιχεία προσπαθώντας έτσι να αποδυναμώσουν το πολιτικό τους φρόνημα τους και μέσα από αυτούς την έννοια της κοινωνικής αντίστασης. Παρότι για το κράτος η δικαστική εξουσία χρησιμοποιήθηκε ως ο πλέον επιτυχημένος μηχανισμός νομιμοποίησης της αδικίας δεν είχε ως αποτέλεσμα την κοινωνική ειρήνη που θα περίμεναν, γιατί οι Αντιγόνες που θα γεννιούνται θα είναι πάντα περισσότερες από τον κάθε Κρέοντα που θα φτιάχνουν. Συνεχίστε την ανάγνωση Μια καφκική υπόθεση
